Δημοσιεύσεις στα Ελληνικά

Φόβοι νομισματοποίησης και οι περιορισμένες επιλογές της Ευρώπης

Με τη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης και του ευρώ, το εθνικό δημόσιο χρέος των κρατών-μελών της ευρωζώνης έγινε πιστωτικά ευαίσθητο (credit sensitive). Ενώ οι δυνητικά αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις των δυσμενών κυκλικών συνθηκών στο πιστωτικά ευαίσθητο χρέος είχε σοβαρά υποτιμηθεί, ο σχεδιασμός ήταν εκ προθέσεως, διαμορφωμένος στο πλαίσιο της άποψης που πρέσβευαν οι Friedman-Fischer-Buchanan ότι κανένας κανόνας «νομισματοποίησης» δεν μπορεί να προσφέρει ένα ισχυρό μέσο για την πειθαρχεία της κρατικής συμπεριφοράς. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες χώρες ακολουθούν κάποιου είδους κανόνες «μη νομισματοποίησης», ο κανόνας που ασπάστηκε η ευρωζώνη ήταν ξεχωριστός, καθώς εμπόδισε επίσης τη νομισματοποίηση για το χρέος στη δευτερογενή αγορά. Ως αποτέλεσμα, όλο το δημόσιο χρέος της ευρωζώνης απέκτησε θετική πιθανότητα χρεοκοπίας (defaultable) μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ανακοίνωσε το πρόγραμμα της αγοράς κρατικών ομολόγων (Outright Monetary Transactions), το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ως μια προσέγγιση ενίσχυσης του κανόνα που κάνει τις κυβερνήσεις φερέγγυες υπό την προϋπόθεση ότι θα ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς τους. Αυτό περιόρισε περαιτέρω τις επιλογές της Ευρώπης για πολιτικές λύσεις που συμβάλλουν στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Μια προσέγγιση που δεν θα απαιτούσε καμία άμεση αλλαγή στην πολιτική δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η χρηματοδότηση των «καθαρών κρατικών δαπανών προς το συμφέρον της Ευρώπης» από την ΕΕ μέσω της έκδοσης ενός ευρωομολόγου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.